Netflix na dziś: Chris Watts: Morderstwo po amerykańsku. Zwyczajna rodzina.

Kiedy usłyszałam o nowej produkcji Netflixa poczułam lekką ekscytację. Oto dokumentaliści postanowili przyjrzeć się sprawie, która wciąż budzi emocje w ludziach na całym świecie. Jakie sekrety skrywała ta pozornie idealna rodzina? I kim okazał się “kochający ojciec” Chris Watts?

Ta tragiczna historia od pewnego czasu stanowiła przedmiot także mojego zainteresowania. Jego rezultatem były dwa posty w tej tematyce: o narcystycznej osobowości Chrisa oraz o roli jego kochanki.

Pierwszy film fabularny (Confessions of the killer), który powstał na podstawie tych prawdziwych wydarzeń nie do końca mnie przekonał. Pomimo dość wiernego odwzorowania faktów przypominał trochę paradokumentalne propozycje od TVNu. Na lepszą produkcję przyjdzie nam jeszcze poczekać.

Chris Watts w netflixowym ujęciu

Z ciekawością sprawdziłam więc jak ta sprawa została przedstawiona przez popularną platformę. Trzeba przyznać że filmy dokumentalne są bardzo mocną stroną Netflixa.

Nie zawiodłam się. Pokazano wiele oryginalnych, amatorskich filmów (w bardzo dobrej jakości), a kilka z nich widziałam po raz pierwszy. Były to między innymi nagrania z wesela Chrisa i Shanann.

Kobieta i jej bliscy naprawdę lubili uwieczniać wspólne, szczęśliwe chwile. Niektóre ich wypowiedzi były niezwykle wzruszające. Szczególnie, gdy mamy świadomość tego, co się wydarzy później.

Film skupia się na perspektywie Shanann i stawia ją w roli swego rodzaju narratorki. Jej cyfrowe zapisy rodzinnego życia stają się natomiast doskonałym materiałem źródłowym.

My jednak wiemy że Shanann nie mówi nam całej prawdy. Przedstawia swoją rodzinę tak jak chciałaby ją widzieć, a nie jaka jest ona w rzeczywistości. Utrzymanie idealnego wizerunku staje się dla niej coraz trudniejsze. Z prywatnych wiadomości do przyjaciół dowiadujemy się jak wielkie cierpienie sprawiała jej obojętność męża.

Ekspresyjna Shanann i skryty Chris Watts

Być może potrzeba dzielenia się intymnymi szczegółami z życia rodziny była u kobiety nieco przesadna i dla niektórych niezrozumiała. Trzeba jednak przyznać, że emanowała z niej szczera troska o najbliższych, a relacja z córkami rzeczywiście była pełna akceptacji i miłości.

Szczególnie znaczenie dla zrozumienia istoty jej stosunków z mężem były wypowiedziane przez nią słowa: “Chris jest najlepszym co mnie w życiu spotkało” oraz “Nie mogłam prosić Boga o lepszego męża”. To ona z całych sił pragnęła ten związek utrzymać. Równie bolesne w dzisiejszym odbiorze są słowa piosenki, którą śpiewała Bella: “tatuś jest moim bohaterem”.

Czy serial Netflixa mnie zaskoczył? Nie, większość faktów znałam z artykułów, wywiadów i policyjnych nagrań. Muszę jednak przyznać, że powrót do tej sprawy ponownie wzbudził we mnie całe spektrum emocji. Od wzruszenia i smutku, przez żal i niedowierzanie aż po gniew.

Wcześniej umknęła mi także informacja, że już po zbrodni, Chris Watts cynicznie wysyłał żonie smsy z prośbą o kontakt.

Konstrukcja filmu jest nietypowa. W przeciwieństwie do klasycznych kryminałów, gdzie dopiero na końcu dowiadujemy się kto zabił, Morderstwo po amerykańsku daje nam jasne wskazówki, że to Chris Watts jest winny.

Autorzy prowadzą nas przez wydarzenia, które zbrodnię poprzedziły, ale niemal równolegle pokazują filmy ze śledztwa i przesłuchań podejrzanego. Nie jesteśmy jednak jako odbiorcy zagubieni- wszystko odbywa się w sposób bardzo uporządkowany.

Mały minus filmu

Zabrakło mi rzeczowego komentarza i profesjonalnej analizy psychologicznej. Otrzymaliśmy bardzo surowy w formie przekaz. Składa się on wyłącznie z autentycznych filmów rodzin oraz z policyjnych przesłuchań Chrisa.

Z drugiej strony, może to dobre rozwiązanie?

Nie ma tutaj bowiem próby uzasadnienia czy wyjaśnienia tego co się wydarzyło. To była zbrodnia bezsensowna, więc jakakolwiek próba jej usprawiedliwienia byłaby nie na miejscu. Oryginalne zapisy są wstrząsające i nie ma potrzeby dodatkowego podsycania emocji.

Na pewno warto zwrócić uwagę na tę produkcję, szczególnie jeśli nigdy wcześniej nie spotkaliście się tragiczną historią rodziny Watts.

Ponownie zwracam uwagę, że to co widzimy w mediach społecznościowych czasem nie ma wiele wspólnego z realnym życiem.

Film zachęca do podjęcia próby samodzielnej analizy osobowości Chrisa. A przede wszystkim, przypomina (choć zabrzmi to jak truizm), że miłość do najbliższych jest największą wartością i nigdy nie wiemy, ile wspólnego czasu nam pozostało… Jak powiedziała sama Shanann: jutro nie jest nam obiecane.

Inne recenzje netflixowych produkcji znajdziecie tutaj.

Jakie są Wasze refleksje na temat tego dokumentu? Czy sprawę zbadano dogłębnie, a może twórcy coś pominęli?

Ja cieszę się tylko, że tragiczna historia rodziny Watts trafi dzięki niemu do szerszego grona odbiorców.